Nuchter als ik ben, is het voor mij best moeilijk om te geloven. In toeval, wat eigenlijk geen toeval is; in boodschappen uit een ongeziene wereld; in het feit dat sommige dingen voorbestemd zijn. Mijn rationele brein probeert te vaak een verklaring te zoeken voor zaken die niet verklaarbaar zijn. En dat zit me in de weg, want vóelen kan ik wel. Aanvoelen, onderbuikgevoel of hoe je het wilt noemen.
soms krijgt het gevoel de overhand. Dat zijn van die korte momenten waarop ik heel helder “weet”. Zo ook vanavond.
Het is 23.00 u. en ik ben klaar met werken. nog even napraten net collega’s en dan naar huis. Eenmaal op de snelweg kan ik goed doorrijden, want er is geen kip op de weg en ik mag 120 km/h. Lekker snel thuis zo.
dan ineens vind ik dat ik te hard rijd. De kilometerteller geeft 115 km/h aan, dus dat valt wel mee. Toch rem ik af, het voelt niet fijn. En dan gebeurt het! Vlak voor mijn auto steekt een prachtige grote vos de snelweg over. En ik “weet” het weer. Niet waar de impuls tot snelheid minderen vandaan kwam, maar wel dat het zo moest zijn. Heb ik de vos gevoeld, was het het Universum, een boodschap van een engel? Dat weet ik niet, maar even kon ik weer voelen in plaats van denken. Dat geeft toch stof tot nadenken, nietwaar?😉
Samen met mijn dochter in de trein om mijn zoon te bezoeken. Lekker relaxed dacht ik. Ik hoef niet op te letten, kom niet in de file en ik kan af en toe mijn benen strekken Het wás ook relaxed. En gezellig, zo samen op pad.
Totdat we in Amsterdam de trein naar Berlijn instapten.Het begon al met de zitplaatsen. In de -vanwege vakantie- overvolle trein bleken mensen te zitten die een zitplaats hadden gereserveerd. Zo ook een groepje Duitsers naast ons. Het bleek dat mijn dochter en ik, samen met nog een Nederlandse passagier op gereserveerde plaatsen zaten. De Nederlandse man naast me gaf luid en duidelijk te kennen dat hij dat maar onzin vond en het groepje Duitsers streek neer naast ons, waar nog vijf lege zitplaatsen waren. Probleem opgelost, iedereen blij.
Dat dácht ik…
Wij Nederlanders droegen onze mondkapjes niet correct. Hoe we dat wisten?
Het neergestreken Duitse groepje sprak ons vijfvoudig aan op het correcte gebruik van een mondkapje en de gevaren voor anderen die een verkeerd gebruik met zich meebracht.
Achter mijn kapje viel mij mond open van verbazing… Vijf jonge mensen, zo te zien studenten, die mede-reizigers berispen. Vanwege een mondkapje…
In één klap werd me de gehele corona-politiek duidelijk. Hoe mensen een bepaalde kant kiezen en daarmee de andere kant veroordelen. Hoe mensen argumenten gebruiken om anderen onderuit te halen en hoe iets onbenulligs kan uitgroeien tot werkelijke haat.
Ik heb me altijd verre van discussies gehouden en nu viel ik er middenin.
Ik had daar geen trek in. Mijn Nederlandse medepassagiers bleef zich kranig weren en kwam zelf ook met argumenten maar dat was olie op het vuur. Maar hij had geluk, hij stapte al in Hilversum uit de trein. Ik staar sindsdien uit het raam.
Wat een ontspannen treinreis moest worden is ontaard in iets hards. Daar ben ik nu over aan het nadenken…
We zijn op vakantie. De gekroonde viruskoning zorgt voor een tweede (of is het al een derde) golf en dat maakt dat we niet gaan snorkelen op Bonaire. Dat kan en mag nu niet. Het alternatief is fietsen op Texel. Niks mis mee, ook leuk.
Texel voelt voor mij altijd een beetje als thuiskomen. Dat komt door Esther. Esther runt een B&B in Oudeschild. Niet direct een bruisende badplaats, maar het heeft wel wat daar. In “De Zeven Provinciën” kun je regelmatig aanschuiven voor een cursus of workshop. En dat is leuk. Ook confronterend soms, maar dat is goed. En je krijgt er fantastische maaltijden. Een driesterren-restaurant is er niks bij.
Enfin, we zijn op vakantie nu. We, dat zijn de Charmante Man en ik. Geen cursus, geen opleiding, geen confrontaties. Gewoon vakantie. En ook nu voelt Texel goed. We wandelen, fietsen, wandelen nog wat meer en slenteren door de kleine dorpjes. Geen horeca, geen terrasjes, het is een beetje stilletjes. Maar ondanks dat, hebben we het prima naar onze zin. Geen gedoe en geen gestress.
Vandaag moest de Charmante Man wel thuiswerken. En thuiswerken kan – hoe vreemd het ook klinkt- overal. Ook op Texel. Dat gaf mij mooi de gelegenheid een kop koffie te gaan halen bij Esther. De workshops die ik volgde waren altijd op het gebied van mediumschap. Daar ligt mijn passie en ook mijn confrontatie, mijn valkuil. Ik vind het namelijk retespannend. Niet om te doen, om te oefenen, maar wel om er mee naar buiten te treden.
Ik heb daar met Esther al vaker over gesproken, en het was dus niet verwonderlijk dat het gesprek ook deze keer op dit onderwerp uitkwam. Maar inmiddels is Esther gepromoveerd van gesprekspartner naar doorbraak-coach. En een doorbraak-coach kun je niet zomaar afschepen. En zo kwam het dat Esther haar houten poppetjes tevoorschijn haalde voor een opstelling. Ik ben daar niet zo van maar omdat ik graag wilde weten wat hieruit tevoorschijn zou komen, stemde ik er mee in.
Ik zal U de details besparen. Het was een interessante ervaring. Nog steeds vind ik het superspannend om met mijn mediumschap naar buiten te treden, maar dank zij het gesprek met Esther is de lading er wel grotendeels af. Sterker nog, het deed mij besluiten weer eens een blogje te schrijven. Ik voel me geïnspireerd en ik durf het mediumschap weer te omhelzen. Voor mij een flinke stap vooruit.
De bevestiging kwam even later. Nadat ik bij de Zeven Provinciën de deur achter me had dichtgetrokken en op weg ging naar mijn vakantieadres, werd ik bijna omver gereden. Een klein zwart autootje zag mij gelukkig nog wel op tijd. Geen ongelukken. Wel een hele duidelijke boodschap op de zijkant van dat autootje. In grote witte letters las ik “Spiritueel op Texel”. Hoe duidelijker zou ik het kunnen krijgen?
Buiten zingt de merel een lied. De avond valt. Geen ander geluid dan die merel en de tikkende klok aan de muur. Ik ben me bewust van een lichte pijn in mijn buik. Aan mijn voeten ligt een poes te slapen op de verwarmde tegelvloer. En ik wacht op inspiratie. Schrijf een paar keer mijn naam in spiegelschrift en achterstevoren en ik oefen op de achtjes. Meer dan dat wordt het niet.
Net een kleine week terug van een cursus in Engeland, zit ik vol plannen om op mijn eigen manier een stem te kunnen geven aan de Spirituele Wereld. Maar het blijft stil. Buiten zingt nog steeds die merel. Wel mooi, een Spirituele Merel.
Ik voel een sereniteit om mij heen. In die stilte is ook alles aanwezig. De Spirituele Wereld is dicht bij me, ik kan het voelen. Mijn ogen glijden over een veer, wat stenen en een takje met mos op mijn bureau… Wat foto’s uit mijn jeugd, en daarnaast die van mijn overleden vader. Hij was geen prater, en hij kijkt mij vanuit zijn lijst licht ironisch aan. We hebben nooit diepe gesprekken met elkaar gevoerd, maar ik wist dat hij van me hield. Hoe zou het nu met hem zijn? Is hij nog steeds die Stille Willie?
Dan slaat de twijfel toe. Zit ik hier nu mezelf compleet voor de gek te houden of zou het gewoon veel tijd kosten? En ook; wat doe ik hiermee? Publiceren? Of niets?
Ik waag de gok en gooi dit stukje de ether in. Wie weet, vangen ze er daarboven ook wat van op!
Soms mediteer ik.
Niet zo vaak, ik zou het meer willen doen, maar af en toe komt het er wel van.
Het was na een meditatie dat ik pen en papier pakte, en onderstaande tekst schreef.
De tekst is lang in mijn schriftje blijven staan, en ik dacht niet dat ik er iets mee zou moeten doen.
Totdat ik zelf een medium bezocht. De dame wist niets van me, kende me niet. Maar ze vroeg me of Engels mijn tweede taal was? En of ik wel eens iets schreef in het Engels?
Na het consult heb ik mijn schriftje opgezocht. De tekst nog eens gelezen, en het schriftje toch weer opgeborgen. Tot vandaag. Ik weet niet waarom, en ik weet ook niet hoe dit wordt ontvangen, maar mijn schriftje mag openbaar…
Spannend!
Many have spoken before me, and my message has been told again and again, but still the world needs to hear what I have to say.
People have become so disconnected from their own nature.
And with this disconnection comes isolation and loneliness. And although forest, trees, wildlife and so on need much, very much care, with nature I mean your inner world.
You have become hollow, and you try everything to fill the hole.
I feel sorry for you.
The planet you live on is filled with joy, laughter, life and love and you don’t seem to see that. Occupied with gathering, filling, needing, wanting. Everything to fill the gap.
And does it make you happy? How do you feel, lying in you bed in the evening? Anxious, because tomorrow the show starts again? Embarrassed for what you did or what you said this day? Are you crying, because you think nobody loves you?
Is there any way you can be in peace, and feel the love you are surrounded by?
There is! But it takes courage to walk this way. It is necessary to look inside your own body -or call it your soul- and find out what is missing.
Are you angry? Forgive.
Are you anxious? Look at your fear, just to find out that the tiger you are so afraid of seems to be a little kitten.
Are you lonely? Feel! Love surrounds you and covers you like a blanket.
Are these just hopeful words? No, of course not, but it is up to you to find out yourselves.
Er is een drang in me. Om te schrijven. Al een tijd loop ik rond met het gevoel dat er iets te vertellen valt. En als ik dan ga nadenken, met mijn hoofd dus, dan weet ik absoluut niet wat er nou zo belangrijk is dat ik het naar buiten moet brengen. Moeilijk…
Het is al lang gaande. Kwamen de vorige blogjes gemakkelijk uit mijn vingers, nu wringt het ergens. Ik kom er niet toe, verzin smoesjes, en probeer de drang te negeren. Maar dat gaat niet.
De afgelopen vier dagen was ik op cursus. Mediumschap, want daar ligt mijn hart. Het was ook daar dat de drang weer enorm naar boven kwam. En ik kreeg een podium. En publiek. Ik weet niet meer hoe de woorden naar boven kwamen, ze waren er gewoon. Ik was het niet zelf die vertelde, mijn ziel deed het werk. En ik voelde dat het klopte.
Het ging over verbinding. Hoe ik zelf lange tijd het gevoel heb gehad dat ik niet verbonden was met de mensen om me heen. En dat ik zo mijn best deed om toch die verbinding te kunnen voelen. Hoe eenzaam ik dacht dat ik was. En hoe ik alsmaar niet naar buiten reikte, maar op mijn eigen ijsschots bleef zitten. Vol verdriet, vol vragen en vooral vol van mezelf. Als ik er nu op terugkijk kan ik er bijna om lachen, maar leuk was het zeker niet.
Er kwam een moment dat ik het niet langer alleen kon. Ik moest uitreiken en om hulp vragen. En toen ik dat deed, kwam die van alle kanten. Mén, wat voelde dat goed!
Het was pas achteraf dat ik begreep dat ik mijn eenzaamheid en niet verbonden voelen zelf in de hand had gehad. Ik droeg het masker van de sterke zelfverzekerde vrouw die alles alleen kan. Het was zo’n levensecht masker dat ik lange tijd zelf niet eens in de gaten had dat ik het droeg. Maar het was er!
Met sterk en zelfverzekerd zijn is niets mis, integendeel, maar ik was en ben veel meer dan dat. Geen enkele menselijke emotie is me vreemd, maar de meeste liet ik niet zien!
Mijn blik is niet meer alleen naar binnen gekeerd. Ik kijk wat vaker om me heen. En ik herken mijn eigen eenzaamheid in de ogen van anderen. Zoveel mensen die ook een masker dragen. Een muur om zich heen bouwen. Bang om niet goed genoeg te zijn, bang om afgewezen te worden, bang, bang, bang. En ik voel dat ik zo ontzettend graag wil laten zien dat het anders kan. In kwetsbaarheid kun je ook leven. Veel beter zelfs. Maar hoe kun je iemand die bang is, vertellen dat dat niet nodig is??? Daar ben ik nog niet helemaal uit.
Voor de opleiding mediumschap geef ik sinds een tijdje proefconsulten. Dat moet om te kunnen afstuderen. En ik voel dat daar een stukje van de oplossing ligt. Tijdens een consult kunnen mensen even hun masker afleggen. En kan ik met mijn ziel de kern, de ziel van de ander bereiken. Het gaat niet om adviezen of goede raad, en hoe gek het ook klinkt, het gaat ook lang niet altijd over het contact met dierbare overledenen. De meeste consulten gaan over gezien en gevoeld worden. Als mens. Een echt mens. En dat werkt!
Een landerige middag.
Ik zit achter mijn computer, en kan me er maar niet toe zetten te werken. Bij gebrek aan een gesprekspartner mopper ik wat tegen mezelf.
En dan kom ik opeens een oud artikeltje tegen, bewaard op Facebook. Mijn interesse is meteen weer gewekt, de nare bui drijft over en ik voel me ineens erg strijdbaar.
De mevrouw die het artikel schreef is medium en doet verslag van haar bezoek aan een “paranormale beurs”.
U kent ze wel. De beurzen in cafézaaltjes, gevuld met toekomstvoorspellers, kaartleggers, handlezers en chakra-genezers. Waar iedere standhouder wel een goed advies voor je toekomst heeft. Waar je héél serieus genomen wordt zolang je geen kritische houding aanneemt. Of nog veel erger; waar je gewaarschuwd wordt voor negatieve entiteiten en ongelukken in de toekomst.
En daar wringt hem nou net de schoen. Een kritische houding is wat mij betreft een eerste vereiste voor een bezoek aan een medium. Heeft de persoon die je bezoekt een gedegen opleiding gevolgd, is het een integer mens, hoe presenteert hij of zij zichzelf?
Het grote publiek ziet “ons mediums” nog steeds als een soort charlatans; wel amusant, maar niet iets om serieus te nemen. En doordat veel van de bovengenoemde standhouders zichzelf en hun kunsten erg bijzonder vinden, en dat ook graag naar buiten brengen, wordt het vooroordeel alleen maar bevestigd.
Ik ben bezig met een opleiding tot medium. Dat doe ik serieus en met toewijding. En nu is het zo ver dat ik als onderdeel van deze opleiding privé-consulten ga geven. Ik zie er behoorlijk tegenop.
Niet tegen het werken, dat doe ik graag, ik vind het fijn contact te voelen met “hullie van daarboven”, en ik vind het fijn om mensen een hart onder de riem te kunnen steken. Maar ik wil zo graag serieus genomen worden, en ik ben zo bang voor de publieke opinie. Bang om gezien te worden als een zweefkees.
In het artikel van Rosita, het medium, roept ze op tot revolutie. En dat ontroerde me. Als we de gedegenheid van de opleiding, de integriteit van echte mediums en de liefde voor het vak op een nuchtere manier uit kunnen dragen, moet het toch duidelijk kunnen worden wat het vak wel inhoudt…
Schreeuwers zijn er genoeg. Zelfingenomenheid voert de boventoon. Dat is geen mediumschap.
Tamelijk controversioneel, zo’n titel, ik weet het.
Toch kan ik er wel achter staan.
Niemand wilt zich verdrietig voelen, we doen ons best om gelukkig te zijn. En zijn we het toch, dan verbergen we dat voor de buitenwereld. Een verdrietig mens is geen leuk mens, en we weten niet goed hoe we er mee om moeten gaan.
Toch kan verdriet ons goed doen. In tegenstelling tot emoties als blijdschap en opwinding, nodigt verdriet ons uit om in onszelf te keren. Stil te worden. Het is een naar binnen gerichte emotie. Kunnen we ons geluk wel van de daken schreeuwen, verdriet daarentegen houden we bij ons, het maakt ons stil.
Om een verdriet te kunnen verwerken, is het nodig het onder de loep te nemen, er naar te kijken. Dat vraagt moed, negeren is gemakkelijker, onder het kleed te vegen en klaar. Verwerken is pijnlijk en soms erg moeilijk.
Maar het is niet voor niets dat we stil worden. Dat we ons naar binnen keren. Een niet verwerkt verdriet blijft zich steeds weer laten horen. Het wilt gezien worden.
En daarin zit ook de schoonheid van deze emotie. Om te groeien is stilte en bezinning nodig. En openheid en eerlijkheid naar jezelf. Verdriet nodigt je daartoe uit. Durf je in alle eerlijkheid naar jezelf te kijken, dan geef je jezelf een kans te groeien. Als ziel en als mens. Blijf je je verdriet ontkennen en wegstoppen, dan doe je in feite jezelf enorm tekort.
Ooit las ik ergens dat ieder nieuw leven begint in duisternis. Ieder zaadje ontkiemt in het donker. En verdriet is duisternis. Een schoot voor nieuw leven. Bekijk het, voel het, laat het zijn wat het is, en voel dat je groeit. Dat je leert en dat je een ander mens wordt.
En zoals een zaadje langzaam uitgroeit, doet je verdriet dat ook. Het kost tijd, heel veel tijd soms, maar het vormt je wel…
Het begint me te knellen.
Langzaam maar zeker voel ik dat de periode van stilte en bezinning, waarin ik me zo lang heb bevonden, niet meer helemaal bij me past. Ik voel meer en meer behoefte aan actie, beweging, en vooral licht en lucht(igheid).
Het lijkt of ik -gelijklopend met de seizoenen- begin uit te lopen. Mijn wortels zijn na die lange rust wel stevig genoeg verankerd. Tijd dus voor een nieuwe jas.
Behoefte tot het maken van plannen voel ik nog steeds niet, en ik weet ook absoluut niet hoe ik die nieuwe jas zou moeten aantrekken. Maar ergens, diep van binnen, voel ik de zekerheid dat het allemaal wel vanzelf gaat. Mén, wat geeft dat een rust!
Paradoxaal genoeg is het juist die rust waarnaar ik zo op zoek was. Tobbend en tastend zoeken naar iets dat zich al die tijd onder mijn neus bevond. De overgave aan dat wat is. Maandenlang heb ik me afgevraagd hoe dat dan zou moeten, jezelf overgeven. Ik begreep er geen snars van, struinde het Internet af naar informatie. Waarschijnlijk overbodig te vermelden dat ik ook daar niet wijzer van werd.
En nu, zomaar vanuit het niets, groeit er zowaar een besef. Een inzicht. Dat alles vanzelf gaat, was een uitspraak van me, gemaakt in mijn hoofd. Nu bemoeit mijn hart zich er mee en het laat me voelen.
Ook dat is weer een beetje onwennig. Maar ik heb geleerd! Het leven leeft zichzelf. Vanzelf.
Niet aankomen dus, en laten gebeuren. En vertrouwen dat het goed is. De stilte om me heen knispert en zindert nog steeds dat het een lieve lust is. Alles is weer mogelijk, en nog steeds moet er niets.
De sneeuw is weggesmolten, de temperatuur stijgt weer een beetje, en het regent dat het giet. De winter is nog niet voorbij, het zou zomaar weer kouder kunnen worden. En toch weten we allemaal zeker dat het ook weer lente wordt. Dat bomen weer uitschieten en nieuw groen laten zien.
En ik weet zeker dat het vanzelf gaat. Mén, wat geeft dat een rust!
Het is nog vakantie. De kerstdagen zijn voorbij en ook oudejaarsavond is overgegaan tot een nieuwe dag en een nieuw jaar.
Een nieuw jaar. Nooit eerder heb ik zo weinig onderscheid gevoeld tussen dat wat oud en nieuw is. Ik beleef het deze keer niet echt, het leven kabbelt gewoon verder. Ergens is een vage drang tot het maken van plannen. Maar tegelijkertijd voelt het zo nutteloos. Waarom zou ik plannen moeten maken? Plannen waarvoor? Een beter leven, gelukkiger worden? Ik vind het nu prima. Studeren, meer oefenen? Dat gaat vanzelf, ook niet echt noodzakelijk.
Ik weet het even niet. En ik weet ook dat het goed is om niet te weten. Maar toch knaagt het een beetje. Het geeft me een leeg gevoel, dat niet-weten. Het lijkt een stilte voor een storm, alsof er iets staat te gebeuren. En terwijl ik dit zit te schrijven, realiseer ik me dat dat de onrust is en het niet willen accepteren van dat-wat-is.
Ik zie nog steeds mezelf als een doener, iemand die actie onderneemt, beslissingen neemt. Ik zou zo onderhand toch wel beter kunnen weten. Het leven leeft zichzelf. Het maakt niet uit hoe groot of hoe mooi de plannen kunnen zijn, de werkelijkheid is altijd anders.
Het is stil in mij. Geen actie, geen beslissingen. Een beetje angst. Want het is onbekend. Ik heb de neiging afleiding te gaan zoeken, iets te gaan doen, maar ik laat het. Deze keer laat ik het, en ik voel de stilte, de leegheid om me heen. Het voelt goed, alsof het een stilte is vol beloften, knisperend en zinderend. Als een soort electriciteit. Alles is mogelijk, en niets moet. Het voelt vrij!
marian clemens 